چگونه نسبت نقدینگی را محاسبه کنیم؟ – راهنمای نهایی

در حالی که کسب درآمد برای هر صاحب کسب و کاری جذاب است، سود نهایی که در دست دارید همان چیزی است که صورت حساب ها را در پایان روز پرداخت می کند. آیا به عنوان صاحب کسب و کار بر نسبت های نقدینگی شرکت خود نظارت می کنید؟ اگر نه، اگر این کار را انجام دهید مفید خواهد بود.

صرف این واقعیت که شرکت شما پولی را در حساب های بانکی نگه می دارد، کسب و کار شما را نقد نمی کند. همچنین ادغام بین تمام دارایی ها و بدهی های فعلی شما است.

در این مقاله متوجه خواهید شد که نقدینگی چیست، نسبت نقدینگی نشان دهنده چیست، رایج ترین نوع نسبت ها چیست و چرا اینقدر مهم می باشند.

ابتدا بیایید بفهمیم نقدینگی چیست.

نقدینگی چیست؟

در دنیای مالی، نقدینگی به سادگی نحوه مبادله یک دارایی یا اوراق بهادار خاص را بدون تأثیر بر قیمت گذاری آن توصیف می کند. هنگامی که دارایی دارای سطح نقدینگی بالایی باشد، می توان آن را به سرعت و به طور موثر برای بازده تخمینی یا قیمت بازار فروخت. زمانی که فرصت خرید و فروش وجود ندارد، مبادله چنین دارایی هایی چالش برانگیز است، به این معنی که نقدینگی آنها کم است.

با در نظر گرفتن نقدینگی به عنوان یکی از نقدشونده ترین دارایی های مالی، نقدینگی می تواند به سرعت تبدیل یک دارایی به وجه نقد نیز اشاره داشته باشد.

حال بیایید نگاهی دقیق تر به سه نوع اصلی نقدینگی بیندازیم:

الف) نقدینگی دارایی: همانطور که قبلاً ذکر شد، به سهولت خرید یا فروش یک دارایی و تبدیل آن به نقد نقدینگی آن اطلاق می شود. از آنجایی که پول نقد را می توان بدون تأثیر بر ارزش بازار آن به طور یکپارچه فروخت، بالاترین نقدینگی را در بین هر دارایی دارد. به همین ترتیب، اوراق قرضه یا سهام نیز به‌عنوان سرمایه گذاری با نقدشوندگی بالا. با این حال، نقدینگی هر یک با توجه به تقاضای واقعی سهام در نوسان خواهد بود. از سوی دیگر، املاک و مستغلات و هنرهای زیبا نمونه‌های کاملی از دارایی‌های غیر نقدی هستند، زیرا علیرغم ارزش بالایی که دارند، فروش آن‌ها چالش‌برانگیزتر است.

ب) نقدینگی بازار: نقدینگی در یک بازار مالی خاص شرایط فعلی را که در آن یک دارایی خاص خریداری یا فروخته می‌شود، توصیف می‌کند. زمانی که خریداران و فروشندگان زیادی در بازار وجود دارند نقدینگی بالایی وجود دارد، زیرا خرید یا فروش دارایی شما با نرخی که ترجیح می دهید ساده تر است. از سوی دیگر، بازارهای غیر نقدشونده آن دسته از بازارهایی هستند که در آن شرکت کنندگان بازار کمتری وجود دارد. فرض کنید می‌خواهید در بازاری با تمرکز بر کلکسیون‌های گران قیمت یا هر بازار کمیاب دیگری معامله کنید. از آنجایی که شرکت کنندگان کافی وجود ندارد، فروش دارایی ها به قیمتی که می خواهید دشوارتر می شود. همچنین، بازارهای سهام احتمالاً در طول بحران مالی نقدینگی خود را از دست خواهند داد.

ج) نقدینگی حسابداری: نقدینگی حسابداری بیان می کند که چگونه یک کسب و کار می تواند تعهدات مالی مانند اوراق بهادار، وجه نقد، موجودی ها و مطالبات را تسویه کند. نقدینگی حسابداری اطلاعاتی در مورد ثبات مالی یک شرکت ارائه می دهد که اغلب توسط سرمایه گذاران نظارت می شود.

حال، با تصویری واضح تر از نقدینگی و انواع اصلی آن، بیایید ببینیم که نسبت نقدینگی چه چیزی را نشان می دهد.

نسبت های نقدینگی چیست؟

برخی از دارایی ها را می توان به راحتی به پول نقد تبدیل کرد، مانند سهام یک شرکت خاص. با این حال، تبدیل سایر دارایی های کمتر محبوب به پول نقد پیچیده تر است. درک نقدینگی دارایی برای صاحبان شرکتی ضروری است که می خواهند سرمایه و سود خود را بهینه کنند، اما همچنین می خواهند در صورت نیاز به پول دسترسی داشته باشند.

با استفاده از نسبت‌های نقدینگی، کسب‌وکارها می‌توانند دارایی‌های خود، وجه نقد را بهتر درک و مدیریت کنند. ذخایر و بدهی ها. بنابراین، دانستن نحوه محاسبه این نسبت ها و گنجاندن آنها در استراتژی سرمایه گذاری خود بسیار حیاتی است.

نسبت نقدینگی همچنین برای اندازه گیری ظرفیت وام گیرنده برای تسویه تعهدات بدهی موجود بدون نیاز به تامین مالی اضافی استفاده می شود. اندازه‌گیری شاخص‌هایی مانند نسبت فعلی، نسبت سریع و نسبت نقدینگی به افراد اجازه می‌دهد تا نسبت‌های نقدینگی را محاسبه کنند که ظرفیت شرکت را برای انجام تعهدات بدهی و همچنین حاشیه ایمنی آن ارزیابی می‌کند.

نسبت های نقدینگی را می توان با استفاده از فرمت مقایسه ای به بهترین نحو اندازه گیری کرد. ممکن است برای محاسبه صحیح آن از هر دو تحلیل داخلی و خارجی استفاده شود.

به عنوان مثال، استفاده از فواصل حسابداری متعدد که با استفاده از صورت های مالی یکسان ثبت می شوند، برای مطالعه داخلی نسبت های نقدینگی ضروری است. تحلیلگران می توانند با ارزیابی دوره های تاریخی تا فعالیت های در حال انجام، پیشرفت های شرکت را دنبال کنند. به طور کلی، نسبت نقدینگی بالاتر نشان می دهد که یک تجارت نقدشوندگی بیشتری دارد و پوشش مناسبی از وام های موجود خود دارد.

در مقابل، یک گزارش خارجی به بررسی نسبت های نقدینگی چندین کسب و کار یا حتی کل بخش می پردازد. مقایسه موضع عملیاتی شرکت با رقابت آن هنگام تعیین اهداف معیار مفید است. از آنجایی که شرکت‌ها فرمت‌های مختلف تامین مالی را طلب می‌کنند، تحقیقات نسبت نقدینگی ممکن است هنگام مقایسه کسب‌وکارهای مختلف سودمند نباشد. تجزیه و تحلیل نسبت نقدینگی زمانی که برای اندازه‌گیری شرکت‌هایی با اندازه‌ها و علایق مختلف استفاده می‌شود، چندان مؤثر نیستند.

همچنین، توجه داشته باشید که نسبت‌های نقدینگی، ظرفیت شرکت را برای انجام تعهدات کوتاه‌مدت در شرایط بحران با مقایسه بدهی‌های جاری با دارایی‌های نقدی ارزیابی می‌کنند.

حال، اگر تئوری واضح تر است، بیایید نگاهی دقیق تر به دسته بندی های اصلی نسبت های نقدینگی و نحوه محاسبه آن ها بیندازیم.

نسبت فعلی

ظرفیت یک کسب و کار برای انجام تعهدات کوتاه مدت خود در یک سال با استفاده از نسبت جاری (که گاهی اوقات به عنوان نسبت سرمایه در گردش شناخته می شود) ارزیابی می شود. بدهی های مدت دار

محاسبه نسبت موجود (یا فعلی) یک شرکت نشان می دهد که آیا خرید عاقلانه ای است یا خیر. یک کسب و کار با نسبت جاری کمتر از 1 سرمایه کافی برای پرداخت بدهی های کوتاه مدت خود را ندارد زیرا بدهی های آن با حاشیه بیشتری نسبت به دارایی های جاری آن بیشتر است.

در مقابل، کسب‌وکاری با نسبت جاری بالای 1 به احتمال زیاد بدهی‌های جاری خود را پرداخت می‌کند زیرا هیچ مشکل نقدینگی قریب‌الوقوعی ندارد. یک نسبت جریان غیرعادی بالا، مثلاً بالای 3، می تواند به این معنی باشد که کسب و کار می تواند بدهی های خود را سه برابر بیشتر پوشش دهد. از سوی دیگر، همچنین می تواند نشان دهد که تجارت به خوبی امور مالی خود را مدیریت نمی کند.

دارایی ها و بدهی های جاری دو جزء در ترازنامه یک شرکت هستند که برای تعیین نسبت جاری استفاده می شوند. در اینجا فرمول به نظر می رسد:

نسبت جاری = دارایی های جاری / بدهی های جاری

نتیجه تعداد دفعاتی را نشان می دهد که یک شرکت می تواند از دارایی های جاری خود برای تامین بدهی های کوتاه مدت جاری خود استفاده کند.

به بیان ساده، تقسیم بدهی های موجود بر دارایی های جاری نسبت جاری را ایجاد می کند. افزایش نسبت نشان دهنده نقدینگی بیشتر است.

بیایید نگاهی به یک مثال بیندازیم. فرض کنید یک شرکت خاص دارای 100000 دلار کل دارایی های جاری و 75000 دلار در کل بدهی های جاری است. بنابراین، 100k/75k برابر با 1.33 برابر است.

ابتدا باید این اطلاعات را با نسبت سال قبل مقایسه کنید. همچنین به بخش کسب و کاری که در آن هستید متکی است.

همچنین در نتیجه موجودی های قابل توجه، دارایی های جاری 4 یا 5 برابر بدهی های جاری خواهد بود که می تواند در مورد مشاغل خوراکی یا پوشاک صدق کند.

نسبت سریع

نوع دیگر نسبت سریع است. این معیار برای ارزیابی مستقیم توانایی یک کسب و کار در پرداخت تعهدات کوتاه مدت با نقدشوندگی ترین دارایی هایش طراحی شده است. زمانی که یک شرکت دارای نسبت سریع بالایی باشد، می تواند صورتحساب های خود را در مدت زمان کوتاهی پرداخت کند و در عین حال دارایی های نقدی کافی را پشت سر بگذارد.

نسبت سریع 1 به عنوان استاندارد صنعتی در نظر گرفته می شود. به اشخاص علاقه مند نشان می دهد که کسب و کار پول کافی برای پوشش تعهدات فعلی خود را ندارد. نسبت سریع کمتر از 1 به این معنی است که یک شرکت ممکن است دارایی های نقدی کافی برای پرداخت بدهی های فعلی خود را نداشته باشد.

از طرف دیگر، شرکتی با نسبت سریع بالای 1 دارایی های نقدی کافی دارد که می تواند برای پرداخت بدهی های مالی خود به وجه نقد تبدیل شود. اساساً به این معنی است که تجارت دارایی های نقدی بیشتری نسبت به بدهی های جاری دارد.

نسبت سریع با تقسیم کل دارایی های نقدی یک شرکت بر بدهی های جاری آن تعریف می شود. فرمول اصلی به شرح زیر است:

نسبت سریع = (دارایی های سریع – موجودی – هزینه های پیش پرداخت) / بدهی های جاری

کسب و کار می تواند به سرعت دارایی های نقدی را به پول نقد تبدیل کند تا بدهی در حال انقضا را پرداخت کند. بنابراین، نسبت سریع بسیار مهم است زیرا توانایی شرکت را برای بقا در کوتاه مدت تعیین می کند. نسبت سریع می تواند وضعیت مالی و عملکرد یک شرکت را ارزیابی کند.

مثال: در نظر بگیرید که 100000 دلار در دارایی های جاری وجود دارد.

مابقی موجودی شامل 80000 دلار دارایی نقد است. تعهد در 75000 دلار باقی می ماند.

نسبت سریع 80 000 / 75 000 یا 1.06 خواهد بود. در نتیجه، دارایی های نقدی شرکت می تواند برای پرداخت بدهی ها در هر زمان مورد استفاده قرار گیرد.

ما باید این داده های سال قبل را بررسی کنیم تا مشخص شود که آیا اعتبار شرکت بهبود یافته است یا خیر.

نسبت سریع بیش از 1 معمولا کافی است. با این حال، یک یا کمتر اغلب ناکافی تلقی می شود، زیرا به این معنی است که شرکت قادر به انجام تعهدات کوتاه مدت نخواهد بود مگر اینکه مقداری از موجودی را بفروشد و درآمد را به پول نقد تبدیل کند.

نسبت نقدی

نسبت نقدی بدهی های جاری شرکت را در برابر نقدشوندگی ترین دارایی های آن ارزیابی می کند. این نسبت توانایی یک شرکت را برای انجام تعهدات کوتاه مدت یا به طور خاص تر، اگر نقدینگی کافی برای ادامه فعالیت داشته باشد، اندازه گیری می کند. از آنجایی که شامل موجودی‌ها (در مقایسه با نسبت جاری) و حساب‌های دریافتنی نمی‌شود، در بین کارشناسان محافظه‌کارانه‌ترین اندازه‌گیری نقدینگی محسوب می‌شود. این نسبت ممکن است بسیار محافظه کارانه باشد، به خصوص اگر مطالبات به راحتی در مدت کوتاهی به پول نقد تبدیل شوند.

برای محاسبه این نسبت، باید بدهی های جاری را بر مجموع وجه نقد و معادل های نقدی تقسیم کنید. از آنجایی که هزینه‌های انباشته ممکن است نیازی به پرداخت فوری نداشته باشد، حذف آنها از بدهی‌های موجود در مخرج محاسبه ممکن است منجر به دید واقعی‌تری از وضعیت شود. فرمول کمک به محاسبه نسبت نقدی به شرح زیر است:

نسبت نقدی = وجه نقد و معادل / بدهی های کوتاه مدت

در این مورد، بیایید به مثالی از دنیای واقعی نگاهی بیندازیم:

اپل ۲۶.۸ میلیارد دلار اوراق بهادار قابل فروش و ۳۷.۱ میلیارد دلار پول نقد در پایان سال ۲۰۲۱ داشت. این غول فناوری ۶۳.۹ میلیارد دلار پول نقد برای پرداخت فوری تعهدات کوتاه مدت خود داشت. این شرکت حدود 123.5 میلیارد دلار در تعهدات جاری، از جمله حساب های پرداختنی و سایر بدهی ها مسئول بود.

63.9 میلیون دلار / 123.5 میلیارد دلار از نظر نسبت کوتاه مدت برابر با 0.52 است.

ساختار سازمانی Apple نشان می‌دهد که چگونه بدهی را افزایش می‌دهد، از شرایط اعتباری سودمند بهره می‌برد، و بر پول نقد برای گسترش تجارت تمرکز دارد. این شرکت میلیاردها دلار در اختیار دارد، اما تقریباً دو برابر بیشتر بدهی های کوتاه مدت دارد.

حال، زمانی که با فرمول ها و انواع نسبت ها بیشتر آشنا شدید، زمان آن فرا رسیده است که به قسمت پایانی بروید تا مشخص شود که چرا این نسبت ها اهمیت دارند.

چرا نسبت های نقدینگی مهم هستند؟

1) ارزیابی ظرفیت خود برای انجام مسئولیت های اساسی

وام دهندگان و سرمایه گذاران از معیارهای نقدینگی برای ارزیابی توانایی شرکت در پرداخت تعهدات کوتاه مدت و تا چه حد استفاده می کنند. با وجود اینکه نسبت 1 ایده آل نیست، بهتر از نسبتی است که کمتر از 1 است.

اعتباردهندگان و سرمایه گذاران تمایل دارند نسبت های نقدینگی بالاتر را ترجیح دهند، مانند 2 یا 3. اگر این نسبت بیشتر باشد، یک شرکت خاص به احتمال زیاد قادر به پرداخت بدهی های کوتاه مدت خود است. اگر این نسبت کمتر از 1 باشد، کسب و کار ممکن است در میان بحران نقدینگی قرار گرفته و دارای سرمایه عملیاتی منفی باشد.

2) ایجاد اعتبار

نسبت های نقدینگی توسط بستانکاران هنگام تعیین اعطای یا عدم اعطای اعتبار تجاری در نظر گرفته می شود. آنها باید مطمئن شوند که شرکتی که به آن وام می دهند قادر به بازپرداخت آنها خواهد بود. هرگونه نشانه ای مبنی بر عدم اطمینان مالی ممکن است مانع از دریافت منابع مالی یک کسب و کار شود.

3) تعیین پایداری سرمایه گذاری

سرمایه‌گذاران از نسبت‌های نقدینگی برای ارزیابی کسب‌وکارها استفاده می‌کنند و تعیین می‌کنند که آیا آنها از نظر مالی پایدار هستند و آیا آنها «لایق» پول خود هستند یا خیر. بنابراین یک شرکت باید بتواند به تعهدات کوتاه مدت خود عمل کند.

نسبت‌های پایین نقدینگی نگران‌کننده هستند، اگرچه کلیشه «هر چه بالاتر، بهتر» همیشه درست نیست. سرمایه گذاران ممکن است در برخی مواقع تعجب کنند که چرا نسبت های یک شرکت تا این حد بالا است. یک کسب و کار با نسبت مثلاً بیش از 8 بدون شک می تواند به تعهدات کوتاه مدت خود عمل کند. با این حال، چنین نسبتی ممکن است برای سرمایه گذاران عجیب به نظر برسد. نسبت فوق العاده بالا نشان می دهد که شرکت دارایی های نقدی زیادی دارد.

تحلیلگران و سرمایه گذاران ممکن است فکر کنند که اگر نسبت نقدینگی یک شرکت بالا باشد، آن شرکت خاص مقدار زیادی وجه نقد دارد و شرکت فقط سودی را ایجاد می نماید که بانک برای ذخیره وجوه نقد شرکت می دهد. سرمایه گذاران ممکن است به این نتیجه برسند که شرکت برای توسعه بیشتر یا توسعه خدمات یا محصولات جدید سرمایه گذاری نمی کند.

نتیجه

به یاد داشته باشید که با نسبت های نقدینگی، یافتن راه میانه ای بین توانایی یک شرکت برای پرداخت به موقع بدهی های خود و تخصیص بیش از حد سرمایه حیاتی است. استفاده بهینه از سرمایه باید ارزش شرکت را برای سهامداران به حداکثر برساند.

می‌توانید از نسبت‌های مختلف نقدینگی برای ارزیابی نقدینگی شرکت استفاده کنید، اگرچه نسبت‌های جاری، سریع و جریان نقدی محبوب‌ترین آنها هستند. این نسبت ها می توانند تصویر کاملی از وضعیت مالی یک شرکت خاص به شما ارائه دهند.

لازم است کسب و کارها برای تامین هزینه های خود پول نقد در اختیار داشته باشند. توانایی یک شرکت برای ایفای تعهدات کوتاه مدت با نسبت های نقدینگی آن که برای سلامت مالی آن ضروری است، اندازه گیری می شود. علاوه بر این، آنها برای بررسی وضعیت مالی مشاغل فعال در همان زمینه بسیار مفید هستند.