NDF چیست؟ مروری بر فوروارد غیر قابل تحویل و عملکرد آن
مقالات
NDFها در طول دهه 1990 در میان مشاغلی که به دنبال مکانیزم پوشش ریسک در برابر ارزهای با نقدینگی پایین بودند، محبوبیت زیادی به دست آوردند. برای مثال، شرکتی که از کشوری با محدودیت ارزی کالا وارد می‌کند، می‌تواند از NDF برای قفل کردن نرخ ارز مطلوب استفاده کند و ریسک احتمالی ارز خارجی را کاهش دهد. در طول سال ها، کاربرد و انعطاف پذیری NDF ها تنها رشد کرده است. این مقاله ویژگی‌های کلیدی یک فوروارد غیر قابل تحویل (NDF) را برجسته می‌کند و مزایای آن را به عنوان یک وسیله سرمایه‌گذاری مورد بحث قرار می‌دهد.
نکات کلیدی
- NDFها قراردادهایی هستند که ریسک های ارزی را پوشش می دهند و تفاوت های نرخ را به صورت نقدی بدون مبادله ارز فیزیکی تسویه می کنند.
- NDF ها منجر به تسویه نقدی بر اساس تغییرات نرخ می شوند، در حالی که DF ها شامل مبادلات ارز واقعی هستند.
- ترکیب NDF ها می تواند موضع کارگزاری در بازار را تقویت کند، مشتریان را جذب کند و سودآوری را افزایش دهد.
مبانی NDF
یک NDF یک قرارداد مشتقات ارزی بین دو طرف است که برای مبادله جریان‌های نقدی بر اساس تفاوت بین NDF و نرخ‌های نقدی رایج طراحی شده است.
NDFها به طرف مقابل اجازه می دهند تا در کوتاه مدت مبادلات ارزی را انجام دهند. تاریخ تسویه، تاریخ توافق شده برای تسویه پولی، بخش مهمی از قرارداد NDF است. برآیند مالی بورس، اعم از سود یا زیان، به مبلغی فرضی متصل می‌شود. این مبلغ ساختگی مبلغ اسمی NDF توافق شده بین طرفین است.
چند مؤلفه کلیدی یک NDF را تعریف می کنند:
- تاریخ تثبیت: این تاریخ تعیین‌شده‌ای است که نرخ نقدی فعلی در کنار نرخ NDF قرار می‌گیرد و منجر به تعیین مبلغ فرضی می‌شود.
- تاریخ تسویه: در این روز مابه التفاوت ناشی از نرخ ارز تسویه می شود. یکی از طرفین مبلغ را به دیگری منتقل می کند که تفاوت نرخ را به صورت نقدی دریافت می کند.
- نرخ NDF: این نرخی است که در آغاز تراکنش پرداخت می‌شود و نشان‌دهنده نرخ مستقیم ارزهای مربوطه است.
- نرخ نقطه ای: این جدیدترین نرخ برای NDF است که معمولاً از بانک مرکزی تامین می شود.
فرمول جریان نقدی را تعیین می کند:
توجه به این نکته ضروری است که NDF ها به تسویه نقدی ختم می شوند. مبلغ فرضی که بیانگر ارزش اسمی است، به صورت فیزیکی مبادله نمی شود. در عوض، تنها تراکنش پولی شامل تفاوت بین نرخ نقدی رایج و نرخی است که در ابتدا در قرارداد NDF توافق شده بود.
NDFها عمدتاً بدون نسخه اجرا می شوند ( OTC)، با مدت زمان معمولاً از یک ماه تا یک سال. دلار رایج ترین ارزی است که برای حل این ابزارها استفاده می شود.
یکی از ویژگی‌های اساسی NDF ها اجرای آنها در خارج از بازار بومی ارزی است که به راحتی قابل معامله نیست یا نقدینگی ندارد. به عنوان مثال، اگر ارز خاصی به دلیل محدودیت ها قابل انتقال به خارج از کشور نباشد، تسویه مستقیم با آن ارز با طرف خارجی غیرممکن می شود. در چنین مواردی، طرف‌های درگیر در NDF سود یا زیان قرارداد را به ارز آزادانه مبادله می‌کنند تا فرآیند تسویه را تسهیل کنند.
پیش ارسال قابل تحویل در مقابل فوروارد غیرقابل تحویل
DF و NDF هر دو قراردادهای مالی هستند که به طرفین امکان می دهد در برابر نوسانات ارزی محافظت کنند، اما تفاوت اساسی در فرآیندهای تسویه آنها دارند.
در فوروارد قابل تحویل، ارزهای اساسی در سررسید قرارداد به صورت فیزیکی مبادله می شوند. این بدان معناست که هر دو طرف باید ارزهای واقعی را با نرخ و تاریخ توافق شده تحویل و دریافت کنند. از سوی دیگر، NDF شامل مبادله فیزیکی ارزها نمی شود. در عوض، تفاوت بین نرخ توافق شده NDF و نرخ نقدی رایج در سررسید به صورت نقدی تسویه می شود، معمولاً به ارز اصلی مانند USD. این ویژگی تسویه نقدی، NDF ها را به ویژه برای پوشش ریسک در معرض ارزهایی که با محدودیت های معاملاتی مواجه هستند یا به راحتی در بازارهای بین المللی قابل دسترسی نیستند، مفید می کند. در مقابل، DFها برای نهادهایی که واقعاً به تحویل فیزیکی ارز نیاز دارند، مانند کسب‌وکارهایی که در تجارت بین‌المللی یا سرمایه‌گذاری درگیر هستند، مناسب‌تر هستند.
NDFs در مقابل NDSs: درک تفاوت‌های عملکردی
NDFها و NDSها یا مبادله‌های غیرقابل تحویل، همچنین اغلب سرمایه گذاران را سردرگم می کند، زیرا نقش آنها تا حدودی مشابه است، اما عملکردها هنوز متفاوت است.
همانطور که گفته شد، NDF یک قرارداد آتی است که در آن دو طرف بر سر نرخ ارز برای یک تاریخ معین آتی توافق می‌کنند که به تسویه نقدی ختم می‌شود. مبلغ تسویه بین نرخ آتی توافق شده و نرخ نقدی رایج در تاریخ سررسید قرارداد متفاوت است. این مکانیسم به طرفین اجازه می‌دهد تا بدون نیاز به مبادله ارز فیزیکی، در برابر نوسانات ارزی بالقوه محافظت کنند، و NDFها را در بازارهایی که نمی‌توان ارزهای خاصی را آزادانه معامله کرد یا در معرض محدودیت‌ها هستند، ارزشمند می‌کند.
از سوی دیگر، NDS ابزار پیچیده تری است که عناصر معاملات لحظه ای و آتی را ترکیب می کند. اساساً، NDS یک مبادله ارز خارجی است که از دو قسمت تشکیل شده است: یک تراکنش لحظه ای ارز و یک تراکنش NDF. مرحله اول شامل مبادله فوری ارز با نرخ فعلی است، در حالی که مرحله دوم که برای تاریخ آتی تعیین شده است، به عنوان NDF تسویه می شود و تفاوت بین نرخ توافقی و نرخ نقدی به صورت نقدی تسویه می شود. این ساختار به احزاب اجازه می‌دهد تا نیازهای نقدینگی کوتاه‌مدت را مدیریت کنند و همزمان در مقابل ریسک ارزی آتی محافظت کنند.
به طور خلاصه، در حالی که NDF ها و NDS ها مکانیسم هایی را برای هدایت و محافظت در برابر ریسک های ارزی در بازارهای ارز محدود یا غیر قابل تبدیل ارائه می دهند، تفاوت های عملکردی آنها در فرآیندهای تسویه حساب و اهداف کلی آنها نهفته است. NDFها ابزارهای مصون سازی ساده ای هستند، در حالی که NDS ها تامین نقدینگی فوری را با پوشش ریسک آتی ترکیب می کنند و هر یک را ابزار منحصر به فرد مناسب برای سناریوهای مالی خاص.
فهرست ارزهای NDF
تعدادی جفت ارز بر بازار NDF تسلط دارند. از جمله این موارد عبارتند از:
- CNY
- INR
- KRW
- TWD
- BRL
- RUB
لندن مرکز اصلی تجارت NDF است، اگرچه نیویورک، سنگاپور و هنگ کنگ نیز شاهد فعالیت قابل توجهی هستند.
در حالی که دلار بر حوزه تجارت NDF غالب است، سایر ارزها نیز نقش مهمی ایفا می کنند. یورو و ین ژاپن فعال ترین ارزها در این فضا هستند. پوند انگلیس و فرانک سوئیس نیز در بازار NDF مورد استفاده قرار می گیرند، البته به میزان کمتر.
استفاده از NDF
ممکن است همچنان استفاده واقعی از NDF ها گیج کننده باشد، پس بیایید آن را تجزیه کنیم.
1. وام های ارزی مصنوعی
NDFها امکان فرمول بندی وام های ارز خارجی مصنوعی را فراهم می کنند. سناریویی را در نظر بگیرید که در آن وام گیرنده به دنبال وام به دلار است اما می‌خواهد به یورو بازپرداخت کند. وام گیرنده وام را به دلار دریافت می کند و در حالی که مبلغ بازپرداخت به دلار تعیین می شود، پرداخت واقعی به یورو بر اساس نرخ ارز رایج در هنگام بازپرداخت انجام می شود. همزمان، وام دهنده، با هدف پرداخت و دریافت بازپرداخت به دلار، با یک طرف مقابل، مانند یکی در بازار شیکاگو، قرارداد NDF منعقد می کند. این قرارداد با جریان های نقدی ناشی از بازپرداخت ارز خارجی همسو می شود. در نتیجه، وام گیرنده عملاً دارای وام مصنوعی یورویی است، وام دهنده یک وام دلاری مصنوعی دارد، و طرف مقابل قرارداد NDF را با وام دهنده حفظ می کند.
2. فرصت های آربیتراژ
در شرایط خاص، نرخ‌های حاصل از وام‌های ارز خارجی مصنوعی از طریق صندوق‌های توسعه ملی ممکن است نسبت به استقراض مستقیم به ارز خارجی مطلوب‌تر باشد. این فرصت های آربیتراژ بالقوه را ارائه می دهد. در حالی که این مکانیسم منعکس کننده یک وام ارزی ثانویه است که به دلار تسویه می شود، ریسک اساسی را برای وام گیرنده ایجاد می کند. این ریسک ناشی از اختلافات احتمالی بین نرخ ارز بازار سوآپ و نرخ بازار داخلی است. علاوه بر این، وام دهنده در معرض خطر طرف مقابل قرار دارد. در حالی که وام‌گیرندگان از نظر تئوری می‌توانند مستقیماً در قراردادهای NDF شرکت کنند و دلارهای خود را به طور جداگانه وام بگیرند، طرف‌های مقابل NDF اغلب ترجیح می‌دهند با نهادهای خاصی معامله کنند، معمولاً آن‌هایی که دارای رتبه اعتباری خاصی هستند.
3. حدس و گمان
بخش قابل توجهی از معاملات NDF، که بین 60٪ تا 80٪ تخمین زده می شود، توسط انگیزه های سوداگرانه هدایت می شود. یک عامل متمایز کننده بین معاملات آتی قطعی و NDFها، فرآیند تسویه حساب است. در صندوق‌های توسعه ملی، تسویه‌ها به دلار انجام می‌شود، عمدتاً به این دلیل که معامله‌گران یا طرف‌های مقابل نمی‌توانند تراکنش را با ارز جایگزین مرتبط با معامله نهایی کنند.
چرا یک کارگزار باید تجارت NDF را ارائه دهد؟
تجارت NDF می تواند یک حرکت استراتژیک برای شرکت های کارگزاری باشد که هدفشان تنوع بخشیدن به محصولات خود است. دلیلش اینه:
پتانسیل سودآوری
NDFها، به دلیل ماهیت خود، برای بازارهایی که تجارت ارز سنتی محدود یا غیرعملی است، ارزشمندترین هستند. این یک تقاضای خاص و در عین حال قابل توجهی ایجاد می‌کند و به کارگزاران اجازه می‌دهد از اسپرد بین NDF و نرخ رایج بازار نقدی سرمایه‌گذاری کنند. با استراتژی های مدیریت ریسک مناسب، کارگزاران می توانند حاشیه سود خود را در این بخش بهینه کنند.
در حال گسترش پایگاه مشتری
صنعت مالی جهانی مملو از شرکت‌ها، سرمایه‌گذاران و معامله‌گرانی است که به دنبال محافظت از قرار گرفتن در معرض ارزهای غیر نقدشونده یا محدود هستند. با ارائه معاملات NDF، کارگزاران می توانند این پایگاه مشتری قابل توجه و اغلب ضعیف را جذب کنند. با توجه به ماهیت تخصصی NDFها، این مشتریان احتمالاً آگاهتر و متعهدتر هستند که منجر به حجم معاملات بالاتر و در نتیجه افزایش درآمدهای کارگزاری می شود.
وضعیت رقابتی
در صنعتی که تمایز می تواند چالش برانگیز باشد، ارائه معاملات NDF می تواند کارگزاری را متمایز کند. این نشان دهنده تعهد شرکت به ارائه راه حل های مالی جامع و توانایی آن برای حرکت در محیط های تجاری پیچیده است.
نقد افزایش یافته
با علاقه روزافزون به بازارهای نوظهور و ارزهای مرتبط با آنها، تقاضا برای NDF ها به طور مداوم افزایش یافته است. کارگزارانی که معاملات NDF را ارائه می دهند می توانند از این افزایش نقدینگی بهره ببرند و از عملیات روان تر و ارائه قیمت بهتر برای مشتریان خود اطمینان حاصل کنند.
از کجا می توان نقدینگی NDF را پیدا کرد
برای کسانی که به دنبال نقدینگی در NDF هستند، مراجعه به ارائه‌دهندگان خدمات مالی تخصصی و پلتفرم‌هایی که متناسب با این بازار خاص هستند، ضروری است. این پلتفرم‌ها و ارائه‌دهندگان زیرساخت‌ها، ابزارها و تخصص لازم را برای تسهیل تجارت NDF ارائه می‌کنند و تضمین می‌کنند که معامله‌گران و مؤسسات می‌توانند به طور مؤثر ریسک‌های ارزی خود را در بازارهای نوظهور مدیریت کنند.
ارزهای NDF ارائه شده توسط B2Broker
B2Broker به عنوان یکی از ارائه دهندگان نقدینگی NDF متمایز است و مشتریان خود را به طیف گسترده ای از ارزهای NDF گسترش می دهد. پیشنهادات آنها عبارتند از:
- USD/BRL
- USD/CLP
- USD/COP
- USD/IDR
- USD/INR
- USD/KRW
- USD/TWD
مزایای عرضه نقدینگی NDF B2Broker
با متمایز شدن از ارائه دهندگان سنتی، B2Broker ساختاری نوآورانه دارد. NDF های آن به عنوان قراردادهای متفاوت (CFD). این رویکرد به مشتریان انعطاف پذیری و سهولت استفاده بی نظیری را می دهد. در حالی که NDF های استاندارد اغلب با دوره تسویه حساب T+30 ارائه می شوند، B2Broker تضمین می کند که مشتریان می توانند به تسویه حساب ها به عنوان قراردادهای CFD< دسترسی داشته باشند. در روز کاری بعدی. این رویکرد ساده خطرات تسویه حساب مشتری را کاهش می دهد و کل فرآیند را تسریع می بخشد و کارایی و اطمینان را در معاملات آنها تضمین می کند.
خط پایین
در چشم انداز پیچیده ابزارهای مالی، NDFها به عنوان ابزاری قدرتمند ظاهر می شوند و مزایای متمایز را برای سرمایه گذاران ارائه می دهند. آنها در برابر نوسانات ارز در بازارهایی با ارزهای غیرقابل تبدیل یا محدود محافظت می کنند و یک فرآیند تسویه نقدی ساده را ارائه می دهند. برای کارگزاری ها، ادغام NDFها در سبد دارایی آنها می تواند موقعیت آنها را در بازار به طور قابل توجهی افزایش دهد. با ارائه این ابزار تخصصی، کارگزاری‌ها می‌توانند به پایگاه مشتریان گسترده‌تر و پیچیده‌تری دست یابند و حضور خود را در عرصه مالی رقابتی تقویت کرده و تنوع را ارتقا دهند.
سوالات متداول
NDF ها چگونه استفاده می شوند؟
NDF ها در برابر ریسک های ارزی در بازارهایی با ارزهای غیرقابل تبدیل یا محدود پوشش می دهند و تفاوت نرخ ها را به صورت نقدی تسویه می کنند.
NDF در معاملات چیست؟
NDF یک قرارداد مالی است که به طرفین اجازه می دهد تا نرخ مبادله ارز را قفل کنند و تفاوت نرخ به جای تبادل ارز به صورت نقدی پس از سررسید تسویه شود.
بازار NDF چقدر بزرگ است؟
بازار NDF قابل توجه است، با معاملات غالب ارزهای بازارهای نوظهور مانند یوان چین، روپیه هند، و رئال برزیل، که عمدتاً در مراکز مالی مانند لندن، نیویورک و سنگاپور متمرکز است.
