تخصیص دارایی پرتفوی – چگونه بازده خود را به حداکثر برسانید؟

موفقیت در صنعت معاملات نیازمند تحلیل‌های پیشرفته، تجربه و دانش است. ترکیب این مهارت‌ها می‌تواند یک معامله‌گر بسیار سودآور را ایجاد کند. سرمایه‌گذاران، صرف‌نظر از تخصصشان، باید پرتفوی معاملاتی خود را با دقت تحلیل و برنامه‌ریزی کنند.

رقابت در بازار مالی به شدت افزایش یافته است، با افزایش تعداد دارایی‌ها و کاهش موانع ورود. این به معنای آن است که بیشتر شرکت‌کنندگان درآمد بازار را به اشتراک می‌گذارند، و لازم است بهترین روش تخصیص دارایی پرتفوی که طول عمر و سودآوری را تضمین می‌کند، طراحی شود.

به دنبال ایده‌هایی برای بهینه‌سازی سرمایه‌گذاری‌ها و سبک معاملاتی خود هستید؟ بیایید بررسی کنیم چگونه می‌توان یک پرتفوی موفق ایجاد کرد که درآمد، ریسک متعادل و رشد بالقوه را به ارمغان آورد.

تخصیص دارایی چیست؟

تخصیص دارایی پرتفوی به معنای توزیع سبد سرمایه‌گذاری به صورت کنترل شده و دقیق است تا به معامله‌گر کمک کند به اهداف مالی خود برسد. 

این به معنای تخصیص اوراق بهادار قابل معامله و کلاس‌های دارایی به صورتی است که سودآوری و پایداری سرمایه‌گذار را افزایش دهد، با توجه به تحمل ریسک، سن و شرایط بازار.

سرمایه‌گذاران باید به طور مداوم سبد سرمایه‌گذاری خود را ردیابی و آن را بر اساس نوسانات بازار، تغییر سطوح ریسک و بازده‌های واقعی به‌روزرسانی کنند. 

به عنوان مثال، یک معامله‌گر ممکن است ۷۵٪ از سرمایه‌گذاری خود را به بازار سهام، ۱۰٪ به بازار پولی و ۱۵٪ به اوراق قرضه اختصاص دهد. آیا این یک تخصیص دارایی پرتفوی موفق است؟ بستگی به انتخاب دارایی، مدت زمان و هدف مالی دارد.

چرا تخصیص دارایی پرتفوی مهم است؟

این رویکرد با ضرب‌المثل قدیمی، “همه تخم‌مرغ‌هایتان را در یک سبد نگذارید”، مطابقت دارد، زیرا بازار مالی بسیار پویا است. یک بازار نزولی معمولاً به معنای رشد یک کلاس دارایی دیگر است.

به عنوان مثال، کاهش عملکرد دلار آمریکا معمولاً با رشد طلا همراه است، زیرا سرمایه‌گذاران سرمایه‌های خود را از بازار پول به دارایی پایدارتر، مانند طلا، منتقل می‌کنند.

تخصیص دارایی پرتفوی همچنین برای پوشش در برابر موقعیت‌های بازار پرریسک ضروری است. به عنوان مثال، سرمایه‌گذاری در ارزها می‌تواند بازده بالاتری نسبت به اوراق قرضه به همراه داشته باشد. با این حال، بازار فارکس بسیار ناپایدار است، در حالی که اوراق قرضه بازده معتدل با ثبات بهتری ارائه می‌دهند.

کلاس‌های دارایی پرتفوی سرمایه‌گذاری

ارزها، سهام و اوراق قرضه ابزارهای مالی کلاسیکی هستند که سرمایه‌گذاران برای ایجاد یک پرتفوی سرمایه‌گذاری متعادل استفاده می‌کنند.

نقدینگی یا بازار پول یک سرمایه‌گذاری کوتاه‌مدت است که بازده معتدلی برای سرمایه‌گذاران مبتدی ارائه می‌دهد. آنها به طور مشابه به حساب‌های پس‌انداز عمل می‌کنند، جایی که یک کاربر وجوه را در یک حساب بازار پول بر اساس حداقل مقدار تعیین شده سپرده‌گذاری می‌کند. سرمایه به اوراق خزانه و صورتحساب‌های تجاری برای یک سال و ۲۷۰ روز به ترتیب سرمایه‌گذاری می‌شود.

اوراق قرضه، اوراق بهاداری هستند که توسط دولت‌ها یا سازمان‌های مالی معتبر صادر می‌شوند و برای کنترل جریان نقدینگی نهادی استفاده می‌شوند. این اوراق دارای درآمد بهره ثابت هستند، جایی که معامله‌گر به میزان پرداخت‌های ذکر شده در قرارداد اوراق، درآمد کسب می‌کند. بنابراین، این دارایی‌ها تحت تأثیر نوسانات بازار قرار نمی‌گیرند اما می‌توانند سود ناچیزی به همراه داشته باشند.

سهام یا اوراق بهادار در بلندمدت سودآورتر هستند. نرخ رشد این سرمایه‌گذاری‌ها به صنعت و اینکه آیا سهام سود پرداخت می‌کند بستگی دارد. کارشناسان توصیه می‌کنند که سهام را حدود پنج سال نگه دارند تا سود قابل توجهی را ببینند. این دارایی‌ها معمولاً بخش عمده‌ای از پرتفوی سرمایه‌گذار را تشکیل می‌دهند زیرا سودهای بالاتری به همراه دارند.

زیردسته‌هایی که باید درباره آن‌ها بدانید

کلاس‌های دارایی ذکر شده دارای زیرمجموعه‌هایی هستند که معامله‌گران با تجربه از آنها برای بهینه‌سازی پرتفوی خود استفاده می‌کنند. این زیرمجموعه‌ها شامل:

• سهام با سرمایه کوچک: شرکت‌هایی با سرمایه بازار کمتر از ۲ میلیارد دلار. این سهام نقدینگی نسبتاً پایینی دارند که آن‌ها را پرریسک‌تر می‌کند، اما نرخ رشد بالاتری دارند.
• سهام با سرمایه متوسط: شرکت‌هایی با سرمایه بازار بین ۲ تا ۱۰ میلیارد دلار. این‌ها تعادل ریسک و سودآوری معتدلی دارند.
• سهام با سرمایه بالا: شرکت‌هایی با سرمایه بازار بیش از ۱۰ میلیارد دلار. این سهام‌های بلوچیپ نرخ رشد پایینی دارند اما بسیار نقدینه و پایدار هستند.
• اوراق بهادار بین‌المللی: این‌ها سهام و اوراق بهاداری هستند که توسط نهادهای خارجی صادر و در بازارهای بورس خارجی فهرست شده‌اند.
• اوراق بهادار با درآمد ثابت: اوراق قرضه دولتی و شرکتی که پرداخت‌های بهره ثابت دوره‌ای ارائه می‌دهند، علاوه بر بازپرداخت اصل در تاریخ سررسید. این اوراق بهادار نوسانات کمی دارند، ریسک پایین و درآمد پایدار دارند.
• بازارهای نوظهور: این‌ها دارایی‌هایی هستند که توسط نهادهای کشورهای در حال توسعه صادر شده‌اند. بازارهای نوظهور بازده بالقوه بالایی ارائه می‌دهند اما به دلیل عدم قطعیت اقتصادی بسیار پرریسک هستند.
• بازار پول: این‌ها سرمایه‌گذاری‌های کوتاه‌مدتی هستند که به طور مشابه به حساب‌های پس‌انداز سنتی بانک‌ها عمل می‌کنند. با این حال، نرخ بهره بهبود یافته‌ای در کوتاه‌مدت ارائه می‌دهند.
• صندوق‌های سرمایه‌گذاری املاک و مستغلات: REITs شامل تجمعات سرمایه‌گذاری در املاک و مستغلات و وام مسکن هستند که بازدهی منعطف ارائه می‌دهند.

سه مدل تخصیص دارایی

استراتژی‌های تخصیص پرتفوی بر سه مفهوم اساسی تکیه دارند. این‌ها شامل درآمد، تعادل و رشد هستند. سرمایه‌گذاران با تنظیم نسبت‌ها در تخصیص دارایی، بهترین استراتژی را که متناسب با اهدافشان باشد، ایجاد می‌کنند.

پرتفوی درآمدی

این رویکرد بر حداکثر کردن درآمدها تمرکز دارد. سرمایه‌گذاران از سهام‌های پرداخت‌کننده سود و اوراق قرضه با بهره کوپنی استفاده می‌کنند. سود سهام پرداخت‌هایی هستند که سهامداران به عنوان بخشی از سود شرکت دریافت می‌کنند. سود سهام به صورت ماهانه، سه ماهه یا نیم‌ساله به ازای هر سهم صادر می‌شود.

اوراق قرضه با بهره کوپنی اوراق خزانه‌ای هستند که به دارندگان مقادیر ثابتی را ماهانه یا سه ماهه تا سررسید پرداخت می‌کنند. این دارایی‌ها برای سرمایه‌گذارانی مناسب است که می‌خواهند در کوتاه مدت سودآوری خود را افزایش دهند.

پرتفوی متعادل

همانطور که از نام آن پیداست، تخصیص دارایی متعادل ترکیبی از اوراق قرضه و سهام است تا نوسانات را به حداقل برساند و بر ثبات تمرکز کند. سرمایه‌گذاران در این دسته بر سودهای بلندمدت تمرکز می‌کنند، صرف‌نظر از نوسانات قیمتی کوتاه‌مدت، و افق سرمایه‌گذاری طولانی‌مدت دارند.

این استراتژی پرتفوی برای سرمایه‌گذارانی مناسب است که بر روی برنامه‌های بازنشستگی خود کار می‌کنند و می‌خواهند سرمایه کافی برای سال‌های زیادی داشته باشند. 

پرتفوی رشدی

این استراتژی تخصیص دارایی برای سرمایه‌گذاران بلندمدت است. تمرکز آن بر شرکت‌های بلوچیپ و سهام‌های پایدار است که می‌توانند در سال‌های آینده به طور قابل توجهی رشد کنند. این سهام‌ها می‌توانند در دینامیک‌های کوتاه‌مدت به شدت نوسان کنند، اما معامله‌گر بر سودهای جاری تمرکز نمی‌کند.

معامله‌گران این رویکرد را برای تأمین مالی خرید مهمی در آینده، مانند خانه بازنشستگی یا سفر دور دنیا دنبال می‌کنند. سرمایه‌گذاران به احتمال زیاد این سودها را حداقل در پنج سال آینده محقق می‌کنند.

تخصیص دارایی پرتفوی بر اساس سن

تخصیص دارایی بر اساس سن به معنای برنامه‌ریزی ترکیب سهام-اوراق بر اساس سن و برنامه بازنشستگی سرمایه‌گذار است. این بهترین درصد هر کلاس دارایی را به گونه‌ای پیدا می‌کند که سودهای حاصل از سهام را تا سن بازنشستگی به حداکثر برساند.

به عنوان یک قاعده کلی، یک معامله‌گر سن فعلی خود را از ۱۰۰ کم می‌کند تا تخصیص بهینه سهام را پیدا کند. یک سرمایه‌گذار ۳۵ ساله ۶۵٪ از پرتفوی خود را به سهام اختصاص می‌دهد، شامل سهام‌های با سرمایه کوچک تا بزرگ و سهام‌های پرداخت‌کننده سود.

۳۵٪ باقیمانده از پرتفوی سرمایه‌گذاری به اوراق قرضه یا بین اوراق قرضه و بازار پول اختصاص می‌یابد.

تخصیص دارایی پرتفوی چرخه عمر

تخصیص پرتفوی چرخه عمر به نظر شبیه به استراتژی بر اساس سن است. با این حال، بر سن، تحمل ریسک و اهداف مالی تمرکز دارد.

همچنین به عنوان تخصیص دارایی هدف‌تاریخ شناخته می‌شود، به طور مداوم درصدهای تخصیص را به عنوان سرمایه‌گذار نزدیک به بازنشستگی تنظیم می‌کند. در نهایت، این استراتژی عامل ریسک را کاهش داده و در اوراق بهادار پایدارتر سرمایه‌گذاری می‌کند.

شرکت‌های سرمایه‌گذاری برنامه‌های تخصیص چرخه عمر از پیش تنظیم شده‌ای را بر اساس سن بازنشستگی صادر می‌کنند. به عنوان مثال، صندوق Vanguard 2030 افراد را هدف قرار می‌دهد که انتظار دارند تا سال ۲۰۳۰ بازار کار را ترک کنند. این پرتفوی سرمایه‌گذاری شامل ۶۳٪ سهام، ۳۶٪ اوراق قرضه و ۱٪ ذخایر کوتاه‌مدت است.

تخصیص دارایی پرتفوی تمام‌فصل

برنامه‌ریزی پرتفوی تمام‌فصل یک استراتژی تخصیص دارایی است که بدون توجه به شرایط بازار کار می‌کند. به این ترتیب، یک معامله‌گر می‌تواند در طول بازارهای گاوی و خرسی همچنان سودآوری داشته باشد، با وجود اقدامات قیمتی گاه و بی‌گاه. 

این استراتژی توسط سرمایه‌گذار و مدیر صندوق‌های تامینی آمریکایی، ری دالیو، که پرتفویی ایجاد کرده که در دوران رشد و رکود بازار کار می‌کند، توسعه داده شده است.

این رویکرد تخصیص تعادل برابر بین اکثر کلاس‌های دارایی را فراهم می‌کند، شامل ۳۰٪ سهام ایالات متحده، ۴۰٪ اوراق قرضه بلندمدت، ۱۵٪ اوراق قرضه میان‌مدت، ۷.۵٪ طلا و ۷.۵٪ کالاها. ترکیب این اوراق بهادار می‌تواند به طور فرضی سودهای پایداری در طول زمان ارائه دهد.

تخصیص دارایی با وزن ثابت

تخصیص با وزن ثابت نیاز به معامله‌گر دارد تا توزیع نسبی پرتفوی بین دارایی‌ها را به‌روزرسانی کند.

به عنوان مثال، اگر سرمایه یک سرمایه‌گذار ۱۰,۰۰۰ دلار باشد و ۹۰٪ را به سهام و ۱۰٪ را به اوراق قرضه اختصاص دهد. این به معنای سرمایه‌گذاری ۹,۰۰۰ دلار در سهام و ۱,۰۰۰ دلار در اوراق قرضه است.

چند ماه بعد، اگر ارزش سهام به ۸,۵۰۰ دلار کاهش یابد و اوراق قرضه به ۱,۵۰۰ دلار افزایش یابد، تخصیص اکنون ۸۵٪ برای سهام و ۱۵٪ برای اوراق قرضه است. بنابراین، معامله‌گر سهام بیشتری خریداری کرده و اوراق قرضه را می‌فروشد تا تعادل اصلی ۹۰/۱۰ را حفظ کند. برخی از سرمایه‌گذاران ترجیح می‌دهند یک حاشیه ۵٪ را برای هماهنگی با دینامیک بازار باقی بگذارند، نه اینکه برای هر تغییر ۲٪ یا ۳٪ تخصیص خرید و فروش کنند.

تخصیص دارایی پرتفوی تهاجمی

تخصیص تهاجمی یک استراتژی متمرکز بر رشد است که هدف آن بهره‌برداری از سودهای سهام بلوچیپ در بلندمدت است.

یک معامله‌گر که به رویکرد تهاجمی پیروی می‌کند، بیشتر در سهامی سرمایه‌گذاری می‌کند که در سال‌های آینده بازدهی قابل توجه و پایداری را ایجاد می‌کنند. این استراتژی همچنین شامل اوراق بهادار با درآمد ثابت، مانند سرمایه‌گذاری‌های بازار پول و اوراق قرضه دولتی است.

تهاجم این استراتژی بین تهاجمی معتدل و بسیار تهاجمی متغیر است. افزایش تهاجم بازار شامل تخصیص ۸۰-۱۰۰٪ سهام است، در حالی که یک رویکرد معتدل سرمایه‌گذاری‌های سهامی را به ۶۰-۷۰٪ محدود می‌کند.

تخصیص دارایی پرتفوی تاکتیکی

تخصیص دارایی تاکتیکی به معنای شناسایی حرکت‌های بازار و فرصت‌های استثنایی و اتخاذ تصمیمات به موقع برای حداکثر کردن سود با استفاده از سرمایه‌گذاری‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت است. 

در این رویکرد، یک معامله‌گر یک پرتفوی متمرکز بر بلندمدت شامل سهام و اوراق قرضه را مدیریت می‌کند. با این حال، وقتی فرصت‌های ناگهانی مانند افزایش شدید سهام دارویی یا کاهش قابل توجه در صنعت خودروسازی رخ می‌دهد، معامله‌گر این سهام‌ها را سریعاً خریداری می‌کند تا از فرصت‌های سودآوری بهره‌برداری کند و سپس به استراتژی بلندمدت بازمی‌گردد.

این رویکرد نیاز به تحلیل دقیق و دانش پیشرفته بازار دارد تا تصمیمات به موقع و دقیقی اتخاذ شود. 

تخصیص دارایی پرتفوی پویا

این رویکرد نیاز به ارزیابی بازار و تصمیم‌گیری بر اساس به‌روزرسانی‌های فعلی دارد. برخلاف استراتژی‌های دیگر که شامل تخصیص هدف و تغییرات مداوم برای حفظ سرمایه‌گذاری نسبی هستند، تخصیص دارایی پویا نیاز به هماهنگی با بازارهای در حال رشد و نزول دارد.

به عنوان مثال، اگر سهام فناوری در حال کاهش باشد، معامله‌گر از موقعیت‌های بلند به کوتاه تغییر می‌کند تا از کاهش ارزش بازار سود ببرد. همزمان، یک معامله‌گر سهام‌های رو به افزایش را خریداری می‌کند. سرمایه‌گذار این تغییرات پویا در دارایی‌ها را تکرار می‌کند تا سودهای خود را به حداکثر برساند.

تخصیص دارایی پرتفوی تضمینی

استراتژی تخصیص دارایی تضمینی یک پایه بدون ریسک با اوراق بهادار جایگزین ایجاد می‌کند که بازدهی سرمایه‌گذار را به حداکثر می‌رساند. این رویکرد یک سطح بازدهی حداقلی را تعیین می‌کند که معامله‌گران همیشه باید حفظ کنند.

تا زمانی که این حداقل سطح محقق شود، سرمایه‌گذار می‌تواند فرصت‌ها را در دارایی‌ها و بازارهای با ریسک‌های مختلف جستجو کند، با استفاده از تحلیل بازار، ارزیابی ریسک و مشاوره مالی. اگر ارزش پرتفوی زیر سطح پایه کاهش یابد، سرمایه‌گذار اوراق بهادار با ریسک پایین بیشتری خریداری می‌کند، مانند اوراق قرضه و اوراق خزانه، تا به سطح حداقلی برسد.

این رویکرد برای سرمایه‌گذاران بلندمدت و کسانی که می‌خواهند ریسک‌های محاسبه شده را بپذیرند در حالی که سطح بازدهی راحتی را به دست می‌آورند مناسب است.

روش تخصیص دارایی یکپارچه

مدل تخصیص دارایی یکپارچه پتانسیل بازار و تحمل ریسک معامله‌گر را در نظر می‌گیرد. به این ترتیب، معامله‌گر در اوراق بهاداری سرمایه‌گذاری می‌کند که سودهایشان را به حداکثر می‌رساند در حالی که سن و ریسک را در نظر می‌گیرد.

به عنوان مثال، سرمایه‌گذارانی که نزدیک به بازنشستگی هستند، ریسک کمتری می‌پذیرند و کمتر در سهام سرمایه‌گذاری می‌کنند، صرف‌نظر از پیش‌بینی‌های بازدهی آنها. این روش اشتهای ریسک سرمایه‌گذار را برای اتخاذ تصمیمات بازار یکپارچه می‌کند.

این روش برخلاف تخصیص دارایی استراتژیک است که بر تغییر سرمایه‌گذاری‌ها بر اساس تغییرات بازار برای دستیابی به سود تمرکز دارد زیرا ممکن است ریسک‌های بالقوه‌ای را به همراه داشته باشد.

برنامه‌ریزی تخصیص دارایی و ساختار پرتفوی خود را بسازید

سرمایه‌گذاران، مبتدی و حرفه‌ای، از ابزارهای تخصیص دارایی پرتفوی برای مدیریت سرمایه‌های خود و اطمینان از بازدهی که با اهدافشان همسو است، استفاده می‌کنند. در غیر این صورت، سرمایه‌گذاری تصادفی بدون ساختار می‌تواند معامله‌گر را در معرض ریسک‌های قابل توجهی قرار دهد، به خصوص در رویدادهای غیرمنتظره بازار.

در اینجا نحوه ساختن پرتفوی سرمایه‌گذاری خود را بیان می‌کنیم.

1. تعیین اهداف خود: اهداف مالی خود را تعیین کنید. آیا می‌خواهید بازنشستگی راحتی داشته باشید، ملکی خریداری کنید، خودرویی بخرید یا به تعطیلات بروید؟ تعریف اهداف به شما کمک می‌کند بهترین مدل تخصیص دارایی را پیدا کنید که سودهای شما را به موقع به حداکثر برساند.
2. تعیین تحمل ریسک خود: انواع ریسک‌های موجود را درک کنید و ببینید چقدر می‌توانید با هر سرمایه‌گذاری تحمل کنید. این بر اساس هدف، سن و مدل تخصیص شما متفاوت است.
3. انتخاب افق سرمایه‌گذاری خود: سرمایه‌گذاری‌های ۵، ۱۰ یا ۲۰ ساله رویکردهای مختلفی دارند. بنابراین، تعیین کنید که چقدر سریع می‌خواهید به این اهداف برسید.
4. تحلیل تخصیص دارایی خود: هر بازار و کلاس دارایی را قبل از سرمایه‌گذاری تحقیق و تحلیل کنید. تعادل مناسب بین اوراق قرضه، سهام و سرمایه‌گذاری‌های نقدی در پرتفوی خود را پیدا کنید.
5. انتخاب سرمایه‌گذاری‌های خود: پس از یافتن درصدهای تخصیص پرتفوی مناسب، ابزارهای مالی را که می‌خواهید در آنها سرمایه‌گذاری کنید تعیین کنید. اطمینان حاصل کنید که نحوه حرکت هر بازار را درک می‌کنید.
6. نظارت و به‌روزرسانی پرتفوی خود: از یک ابزار بازآزمایی تخصیص دارایی پرتفوی استفاده کنید تا بازده مورد انتظار را ارزیابی و استراتژی خود را تأیید کنید. پرتفوی سرمایه‌گذاری خود را راه‌اندازی کنید و دارایی‌های خود را به‌طور منظم تعادل مجدد کنید تا بازدهی خود را حفظ کنید.

نتیجه‌گیری

استراتژی تخصیص دارایی پرتفوی تعیین می‌کند که چگونه سرمایه‌گذاران سرمایه خود را به‌طور نسبی بین اوراق بهادار قابل معامله توزیع می‌کنند. ابزارهای مالی دارای سطوح مختلف ریسک، نرخ بازدهی و طول عمر هستند که سرمایه‌گذاران آنها را برای تعادل پرتفوی سرمایه‌گذاری خود به نحوی که سودهایشان را به حداکثر برسانند و تعادل را حفظ کنند، تنظیم می‌کنند.

روش‌های مختلفی برای سازماندهی سرمایه‌های سرمایه‌گذار وجود دارد. بیشتر آنها بر تولید درآمد بیشتر، دستیابی به تعادل یا تمرکز بر سودآوری بلندمدت تمرکز دارند.