انواع مختلف نسبت های نقدینگی: آنها به ما چه می گویند؟
مقالات
نقدینگی یک پیش نیاز برای عملکرد بدون مشکل معاملاتی است، زیرا تضمین می کند که یک شرکت می تواند مسئولیت های مالی کوتاه مدت خود را بدون هیچ مانعی انجام دهد. نسبت های نقدینگی به عنوان معیاری برای سنجش توانایی شرکت در تسویه سریع هزینه های شناور عمل می کند.
این معیارها بینش‌هایی را در مورد اینکه یک شرکت چگونه می‌تواند دارایی‌های خود را برای تسویه بدهی‌های خود نقد کند، ارائه می‌دهد. نسبت نقدینگی بالا توانایی حیاتی تری را برای مدیریت بدهی ها و جلوگیری از تأخیر پرداخت می دهد. یک کسب و کار می تواند با حفظ یک هدف سالم از استحکام مالی و موقعیت خوب خود در بازار پوزیشن نقدینگیمحافظت کند.
در این مقاله نسبت‌های نقدینگی و انواع آنها توضیح داده می‌شود و در انتها مثالی از محاسبه یکی از آنها برای نشان دادن شرایط استفاده عملی از آنها ارائه می‌شود. p>
نکات کلیدی
- نسبت نقدینگی معیاری است که به عنوان بخشی از بررسی مالی عملکرد یک شرکت برای تعیین پتانسیل اقتصادی آن با توجه به تعهدات بدهی آن استفاده می شود.
- معیارهای نقدینگی بسیاری از جمله تست اسید، نسبت های جاری و نقدی وجود دارد.
نسبت های نقدینگی به چه معناست؟
نسبت نقدینگی یک معیار آماری است که برای ارزیابی ظرفیت شرکت برای تبدیل دارایی‌ها به پول نقد برای انجام بدهی‌های کوتاه‌مدت استفاده می‌شود. این نسبت در تعیین پایداری مالی کوتاه مدت و استعداد شرکت برای رسیدگی به موانع مالی فوری بدون ایجاد اختلال یا مشکلات مالی بسیار مهم است.
معیارهای نقدینگی نیز نقش قابل توجهی دارد نقش در تجزیه و تحلیل اقتصادی، ارائه بینش های ضروری به سرمایه گذاران و اعتباردهندگان در مورد توانایی یک شرکت برای رسیدگی موثر به مسئولیت های مالی خود.
وقتی نوبت به تجزیه و تحلیل نسبت‌های نقدینگی می‌رسد، زمانی که به طور نسبی مورد استفاده قرار می‌گیرند بسیار سودمند هستند. این مقایسه می تواند ماهیت داخلی یا خارجی داشته باشد.
تحلیل داخلی شاخص‌های نقدینگی شامل بررسی داده‌های چند دوره حسابداری است که با استفاده از اصول حسابداری یکسان تهیه شده است.
با مقایسه دوره های گذشته با عملکرد مالی فعلی، تحلیلگران می توانند تغییرات درون سازمان را نظارت کنند. به طور کلی، نسبت نقدینگی بالا به این معنی است که یک شرکت نقدینگی بهتری دارد و در موقعیت قوی تری برای پوشش بدهی های معوق خود قرار دارد.
از سوی دیگر، تحلیل خارجی مستلزم مقایسه نسبت‌های نقدینگی یک شرکت با سایر شرکت‌ها در همان بخش یا جایگاه است. این نوع تجزیه و تحلیل به ارزیابی جایگاه رقابتی شرکت و تعیین اهداف معیار کمک می کند.
برعکس، تجزیه و تحلیل نسبت‌های نقدینگی ممکن است هنگام ارزیابی شرکت‌های بخش‌های مختلف کارایی کمتری داشته باشد، زیرا هر بخش ممکن است نیازهای مالی متفاوتی داشته باشد. به همین ترتیب، مقایسه مقدار پولی که یک کسب و کار در حساب بانکی خود در مقایسه با سایر مشاغل در مکان‌های مختلف دارد، ممکن است اطلاعات مفید کافی را ارائه نکند.
برخلاف نسبت‌های نقدینگی، وروان پرداختی ظرفیت شرکت برای انجام بدهی های بلندمدت و کلی تعهدات مالی خود را در نظر می گیرد. پرداخت بدهی به تمایل شرکت برای پیروی از پرداخت بدهی و حفظ عملیات آن مربوط می شود، در حالی که نقدینگی در درجه اول حساب های مالی جاری یا کوتاه مدت آن را بررسی می کند.
نسبت های نقدینگی و بررسی مالی
همه انواع نسبت نقدینگی ابزارهای مهمی در فرآیند ارزیابی عملکرد خرد و کلان هر شرکت هستند و اهمیت آنها به دلیل مفاد زیر است:
1. ارزیابی توان پرداختی کوتاه مدت
معیارهای نقدینگی نمای شفافی از ظرفیت شرکت برای انجام مسئولیت های مالی فوری خود ارائه می دهد. وام دهندگان، فروشندگان و سهامداران برای ارزیابی اینکه آیا یک شرکت دارای منابع نقدی کافی برای تسویه به موقع بدهی های خود است یا خیر، بر این معیارها تکیه می کنند. یک موضع نقدینگی قوی تضمین می کند که یک شرکت می تواند تعهدات مالی معمول خود را به جای مواجهه با آشفتگی مالی مدیریت کند.
2. ارزیابی وضعیت مالی
معیارهای نقدینگی ابزارهای ضروری ارزیابی مالی هستند که به ارزیابی عملکرد مالی کلی شرکت کمک می کنند. این نسبت‌ها برای ارزیابی توانایی شرکت در مدیریت جریان نقدی، استفاده دقیق از دارایی‌های آن، و کاهش ریسک‌های مالی استفاده می‌شوند.
سازمان‌هایی که موقعیت نقدینگی قوی دارند معمولاً از نظر مالی باثبات هستند و در برابر عدم اطمینان مالی کمتر آسیب‌پذیر هستند. در نتیجه، نسبت‌های نقدینگی بینش‌های ارزشمندی از وضعیت مالی شرکت ارائه می‌کنند و می‌توانند به سرمایه‌گذاران و تحلیلگران در تصمیم‌گیری آگاهانه کمک کنند.
3. بررسی اجمالی عملکرد عملیاتی
نسبت‌های نقدینگی می‌توانند کارایی عملیات شرکت را بسنجند. سرریز موجودی یا صورتحساب‌های آهسته ممکن است با نسبت‌های نقدینگی پایین نشان داده شوند، در حالی که نسبت‌های بالا ممکن است نشان‌دهنده دارایی‌های کم استفاده باشد. کسب‌وکارها می‌توانند با درک نسبت‌های نقدینگی، حوزه‌هایی را برای بهبود عملیات و مدیریت جریان سرمایه‌شان مشخص کنند.
4. سیستم هشدار قبلی
پایش نسبت‌های نقدینگی برای پیش‌بینی چالش‌های مالی بالقوه برای کسب‌وکارها ضروری است. کاهش ناگهانی این نسبت‌ها ممکن است نشانه‌ای از مشکلات مربوط به جریان نقدینگی یا حتی یک بحران قریب‌الوقوع نقدینگی باشد که مدیریت را ملزم به اتخاذ اقدامات مناسب برای کاهش سریع وضعیت و جلوگیری از بدتر شدن آن می‌کند.
با توجه به نسبت‌های نقدینگی، کسب‌وکارها می‌توانند مطمئن شوند که ذخایر نقدی کافی برای انجام تعهدات مالی خود دارند و اقتصاد خود را در بلندمدت پایدار نگه می‌دارند.
5. راه حل سرمایه گذاری
وقتی نوبت به ایجاد ترتیبات سرمایه گذاری می رسد، نسبت های نقدینگی نقش مهمی ایفا می کنند. این معیارها به سرمایه گذاران کمک می کند تا ظرفیت شرکت برای تولید پول نقد و مدیریت موثر وظایف مالی آن را تعیین کنند.
علاوه بر این، اعتباردهندگان از نسبت‌های نقدینگی برای ارزیابی ریسک اعتباری هنگام ارائه وام یا شرایط اعتباری به شرکت استفاده می‌کنند. در نتیجه، این نسبت‌ها برای به دست آوردن بینشی در مورد ثبات مالی و سلامت شرکت، کمک به سهامداران در تصمیم‌گیری آگاهانه، حیاتی هستند.
انواع مختلف نسبت های نقدینگی
روش امروزی ارزیابی توانایی یک شرکت برای تبدیل دارایی‌ها (نقدینگی دارایی‌ها) به پول پایین برای انجام بدهی‌های کوتاه‌مدت با استفاده از تعدادی نسبت است که هر کدام شامل استفاده از شاخص‌ها و متغیرهای مختلف برای تعیین میزان نقدینگی است. از وجوه نمونه های اصلی نسبت نقدینگی در اینجا آمده است:
نسبت جاری
نسبت جاری یک معیار مالی است که دارایی های یک شرکت را با محدودیت های فعلی آن مقایسه می کند. دارایی‌های جاری (یا شناور) شامل وجه نقد، اوراق بهادار قابل انتشار، بدهی بدهی و موجودی‌ها می‌شود، در حالی که بدهی‌های جاری شامل تمام تعهدات کوتاه‌مدت است که باید ظرف یک سال یا کمتر تسویه شوند.
ضرب نسبت جاری در 100 را می توان به صورت درصد بیان کرد. این درصد نشان دهنده توانایی شرکت برای پرداخت بدهی های جاری با استفاده از دارایی های جاری است. نسبت جریان بالاتر نشان می دهد که شرکت دارای منابع بیشتر و موقعیت نقدینگی قوی تری است.
اگر نسبت جاری از 100% تجاوز کند، شرکت دارایی‌های جاری بیشتری نسبت به بدهی‌های بدون تضمین جاری دارد. این معمولاً یک سناریوی مطلوب برای یک شرکت از نظر مالی سالم در نظر گرفته می‌شود.
برعکس، اگر نسبت جاری به کمتر از 100% برسد، شرکت ممکن است برای بازپرداخت وام های فعلی خود با دارایی های موجود خود دچار مشکل شود. با این حال، این وضعیت فقط در صورتی باید باعث نگرانی فوری شود که به یک الگوی تکرار شونده تبدیل شود.
نسبت تست اسید (نسبت سریع)
نسبت سریع یک معیار مالی است که کیفیت شرکت را برای انجام بدهی‌های کوتاه‌مدت با استفاده از دارایی های نقدی ارزیابی می کند، به استثنای موجودی ها. این نسبت متغیرهای مشابهی را به اشتراک می‌گذارد، اما بدون در نظر گرفتن موجودی‌ها در محاسبات. فرمول نسبت سریع به شرح زیر است:
اوراق قرضه که به راحتی فروخته می شوند، در محاسبه نسبت سریع لحاظ می شوند، زیرا قابل ثبت در نظر گرفته می شوند. سازها این ابزارها بسیار مایع هستند و می توانند به راحتی در مدت زمان کوتاهی به پول نقد تبدیل شوند. با گنجاندن اوراق بهادار قابل انتشار در نسبت سریع، ارزیابی دقیق تری از ظرفیت شرکت برای انجام اولین اوراق قرضه به دست می آید.
نسبت سریع یک شاخص اساسی برای دوام مالی یک شرکت است. این اندازه‌گیری می‌کند که یک شرکت چقدر می‌تواند به سرمایه نقدی خود، به استثنای موجودی‌ها، برای انجام تعهدات مالی کوتاه‌مدت خود متکی باشد.
نسبت سریع بالاتر نشان می‌دهد که یک شرکت توانایی حیاتی‌تری برای پرداخت بدهی‌ها و سایر بدهی‌های خود بدون وابستگی به فروش موجودی‌ها دارد. این نسبت برای ارزیابی وضعیت نقدینگی شرکت و ظرفیت آن برای مقابله با چالش‌های مالی غیرمنتظره مفید است.
نسبت نقدینگی مطلق (نسبت نقدی)
نسبت مطلق یا معیار نقدینگی نقدینگی، صورت‌حساب‌ها و موجودی‌ها را در زمانی محاسبه وضعیت نقدینگی مستثنی می کند. این فرمول نسبت نقدینگی به صورت زیر است:
این نسبت با تمرکز صرف بر نقدشوندگی ترین وجوه، تجزیه و تحلیل دقیق تری از تمایل شرکت به پایبندی به تعهدات فعلی خود ارائه می دهد.
این وجوه نقد به راحتی در اختیار شرکت قرار می گیرد و در صورت لزوم امکان پرداخت سریع مبالغ غیرمنتظره بالاتر را فراهم می کند. این جنبه به عنوان یک مزیت ارزشمند در مدیریت تعهدات مالی کوتاه مدت عمل می کند.
نسبت فاصله دفاعی
نسبت فاصله دفاعی (DIR)، همچنین به عنوان دوره بازه دفاعی (DIP) یا فاصله دفاعی اولیه (BDI) شناخته می شود، یک معیار مالی است که تعداد روزهایی را که یک شرکت می تواند فعالیت های خود را بدون استفاده از سرمایه غیرجاری حفظ کند، کمیت می کند. یا منابع مالی شخص ثالث این معیار دارایی‌های بلندمدتی را در نظر می‌گیرد که نمی‌توانند به‌طور کامل در جریان سال مالیفعلی به دست بیایند.
رای
نسبت‌های نقدینگی ابزاری ضروری برای ارزیابی مالی شاخص‌های مختلف اقتصادی یک شرکت است. آنها به تعیین دقیق وضعیت اقتصاد سازمان و شناسایی مناطق مشکل‌دار مؤثر بر فرآیندهای کسب‌وکار و کارایی کلی عملکرد آن کمک می‌کنند.
